Φθινοπώριασε

                                                               

Αν και το κοντομάνικο δεν λέει να δώσει τη θέση του σε κανένα πλεχτό, έτσι γιατί την είδε πολύ εγωιστικά, όλα τα άλλα μάλλον τηρούν τον κανόνα του φθινοπώρου. Τα σχολεία άνοιξαν μαζί με τις σχολικές τσάντες.

Για να σιχτιρίζουμε τα ελεεινά πρωινά τους κουδούνια, για να μελαγχολούμε που ολοένα και απομακρυνόμαστε από τα σχολικά μας χρόνια, για να νιώθουμε κι εμείς ότι κάτι ξαναρχίζει, για να χαζοχαιρόμαστε χωρίς λόγο όταν βλέπουμε μαθητές. Οπως εκείνες οι κυριούλες που κοροϊδεύαμε όταν μας κοιτούσαν σαν ελληνική κομεντί, κάθε φορά που το κόβαμε με το πόδι σε σχολικές εκδρομές όλο το μπουλούκι. Και το τριήμερο πανηγύρι στο χωριό για τον τρύγο. Να πατάμε όλοι μαζί τα σταφύλια με γυμνά τα πόδια (χωρίς τον Αποστόλη Τότσικα, δυστυχώς). Ξαδέρφια, θείοι και θείες και ο παππούς με τον μπαμπά να βγαίνουν φωτογραφίες μαζί μας σαν τον Διόνυσο (όχι σαν τον Ρουβά, δυστυχώς), όπως παλιά. Απαράβατη οικογενειακή παράδοση και αιτία αποκληρώσεως. Δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Επισφράγιση της έναρξης της νέας εποχής, η τηλεόραση. Οι ηλιοκαμένοι τηλεμαραθώνιοι δελτίων ειδήσεων, τα νέα πρόσωπα της ενημέρωσης, οι μυστηριώδεις διαφημίσεις για σίριαλ χαμηλότερων παραδοσιακά αξιώσεων από το τρέιλερ, οι δεύτεροι κύκλοι τουρκονουβέλων, που ακόμα δεν μάθαμε αν στο τέλος παντρεύονται ή πεθαίνουν συνοδεία επιδαυρικών μοιρολογίστρων. Ομως, ανάμεσα σε όλα τα εθιμοτυπικά που θέλει η εποχή, θέλει και να ουρλιάξει τη ροκιά της αγανάκτησης για τον επίφοβο χειμώνα που ξεκίνησε με κόκκινες κηλίδες, κίτρινες φυλλάδες και μαύρες κουκούλες κάθε πτυχής του κράτους και του παρακράτους. Και δυστυχώς ο καναπές δεν σηκώνει άλλη κούρμπα από την άλλη πλευρά. Τα φύλλα έπεσαν χρυσά κι εμείς πρέπει να σηκωθούμε να τα μαζέψουμε.

ΝΕΝΑ ΜΥΡΩΝΙΔΟΥ